Çıktığı günden beri “In Bruges”i izlemek niyetindeydim. İzledikten sonra bu kadar geç kaldığım için kendime hayıflandım. Londra’da yaşayan iki kiralık katilin zorunlu olarak Belçika’nın Bruges şehrine tatile çıkmaları şeklinde başlıyor film. Bazen bazı şehirler filmlerde birer karakter gibi rol oynarlar. Woddy Allen’ın “Manhattan”ında veya birçok filminde New York şehri önemli bir karakterdir. Nuri Bilge Ceylan’ın “Uzak”ında İstanbul şehri filme kişilik katar. Zeki Ökten’in “Düttürü Dünya”sını Ankara’sız düşünemeyiz. Soffia Coppola’nın “Lost in Translation”ında jenerikte Tokyo’yu görsek yargılamayız. Bu tür filmlere çok sempatiyle yaklaşmışımdır. “In Bruges” de de o kadar güzel Bruges (Brüj) görüntüleri var ki insanın kalkıp ilk otobüsle Bruges’e gidesi geliyor. Kusursuz bir görüntü yönetimi var filmin. Şehrin, hikayenin akışında da önemli bir rolü var. O güzel görüntülerin aksine Colin Farrel’in canlandırdığı intihara meyilli Ray karakterinin hissettiği klostrofobi biraz da Bruges şehrinden dolayı. İlk işini yaptığı için gergin ve bunalımlı olan Ray bu zorunlu tatilden hiç keyif alamıyor. Filmin türü konusunda çeşitli tartışmalar var. IMDB sırasıyla comedi, polisiye ve dram diye belirlemiş filmin türünü ama bence filmdeki dram yükü her şeyin üstünde. Komedi ve polisiye unsurları filmde önemli yer tutuyor. Çok parlak kara mizah öğeleri var ama dediğim gibi filmin dram boyutu dağlayan cinsten. Farrell’in olağanüstü başarılı oyunu sayesinde Ray karakterinin hissettiği trajedi yürekleri parçalıyor. Telaşlı, tekinsiz ve her daim mutsuz olan Ray için hayatta hiçbir şeyin anlamı kalmamış gibi. İlk filmini çeken Martin McDonagh’ı Hollywood transfer etmiş ve kendisi “Seven Psychopaths/Yedi Psikopat” adlı bir filmin ön hazırlıklarıyla meşgulmüş şu anda. Nice Avrupa’lı yönetmenin başına gelen çuvallama hadisesi kendisi için gerçekleşmez umarım. Takipçisiyiz.
