Bu hayat hiç değişmeyecek

Bazı filmlerle izlemeden gönül bağı kurarsınız. Rıza (Tayfun Pirselimoğlu, 2008) da benim için öyle bir filmdi. Uzun zamandır izlemeyi istediğim filmi dün izleyebildim. Yine bir kaybedenler klübü filmiyle karşı karşıyayız. Rıza, ipotek altında olan arıza çıkarmış kamyonu için 10 milyar arayan tam bir loser (kaybeden); Aysel ise berbat bir işte çalışan, yatalak bir kocaya sahip, hüzünlü Türkiye yüzlerinden biri. Şu oturdukları kaaveye bir bakar mısınız? Şu çayın dem oranına, tabağın klasikliğine, kültablasının kitschliğine…Çok gerçekçi bir film Rıza. Filmdeki gömlekler, diyaloglar, minibüsler, kanepeler, duvar boyaları, umumi tuvalet gişeleri, oyunculuklar, görüntü yönetimi ve rendeler inanılmaz geçekçi. Mekan kullanımı da çok başarılı bu filmde. Trainspotting (Danny Boyle, 1996) filminin bir yerinde tuvaletin üstünde “the worst toilet in Scotland” (İskoçya’daki en kötü tuvalet) yazar. Bu filmdeki otel için de “the worst hotel in Istanbul” diyebiliriz. Filmin kasvetli havasına nasıl da katkıda bulunuyor. Diğer mekan kullanımları da çok başarılı. Minibüs sahneleri, işyeri sahneleri, büfe sahneleri..Hepsi dikkat çekici düzeyde başarılı. Rızayı bir anti-kahraman olarak değerlendirebiliriz. Yüz kızartıcı bir suç işlemesine ve geçmişinin olumsuz kayıtlarla dolu olmasına rağmen, mücadelesini takdir ediyorsunuz. Sempatik bir karakter Rıza. Bunu ilginç buluyorum. İnsanın karmaşıklığını çok iyi anlatıyor film. Çölde vaha gibi geldi bu film.