Kapitalizmin oyunu mu? Bence o boyut en az önemli olan boyuttur ve de zaten Sevgililer Günü, kapitalizmi ne batıracak ne de çıkartacak bir şeydir. Bu gün ile ilgili en önemli şey “Sevgili Buldurtma Faşizmi” olmalıdır. Yani bu toplumda Sevgili Buldurtma Faşizmi (SBF) vardır. Sevgili bulamıyorsan sende bir eksiklik vardır, sen anormal, tuhaf bir tipsindir, dolayısıyla allah belanı versindir. Oysa bu çok kolay bir şey değildir. Gerilimli bir süreçtir sevgili bulmak. Hata yapmaya çok müsait, insanın içine sinmeyen şeyleri çok barındıran bir süreçtir. (Bu arada araya girelim, eskiye nazaran çok daha kolaydır sevgili bulmak. İki sebebi vardır bunun. Kapalı toplum yapısı giderek çözülmektedir… Teknoloji sayesinde insanların birbirleriyle diyaloga girmeleri çok daha kolaydır… İyi ki de böyle olmuştur. Pro-nostaljikler lütfen çıkıp da eskiden bu işlerin daha iyi olduğunu söylemesinler.) SBF sevgili bulma sürecinde devreye girip insanın kendisini kötü hissetmesine sebep olur. 14 şubatlarda SBF fazlasıyla devreye girer. Sevgilisi olmayanlar kendilerini berbat hissederler bu günde. Kendilerini eksikli, manyak, tuhaf, anormal hissederler. Bunun da sorumlusu bizler yani toplumuz. El alemin derdi bizi mi gerdi! Bence Sevgililer Günü’nün en önemli boyutu bu faşizm boyutudur. Bırakın artık insanlara laf sokmayı…
Sevgililer Günü’ne önem vermek vermemek… Bence önem veren köylüdür ama benim düşüncem önemli değil. Burada sevgilisi olmayanlara sorulmalıdır bu soru. Sevgilisi olanlar; Hz. Toplum’un (SAV) normallik testini geçtikleri için tuzları kurudur, işleri Almanya’dan iyidir, iyi yere dükkan açmışlardır onlar… Sevgilisi olmayanlar Sevgililer Günü’ne önem veriyor musunuz? Veya bu günde kendinizi nasıl hissediyorsunuz?
Şunu da söylemeden geçemeyeceğim: Yemin ediyorum kadınlar içerisinde Sevgililer Günü’ne önem verenlerin oranı erkeklerinkinden katbekat fazladır ? Yalan mı?
