Geçen sene bu zamanlar “2017 Seyahatleri” başlıklı bir yazı yazmıştım… Gorki Hayırsever’le “seyahatleri” mi “seyahatları” mı şeklinde bir tartışma yaptık az önce ve seyahatleri’ne karar verdik…
Neyse dönelim seyahatlere… 2017’de 33 şehir gezdiğimi ve bir daha bu sayının yarısına bile erişemeyeceğimi yazmışım. Yanılmışım! Bu sene 32 yapmışım çünkü bu sene acayip, acayip şeyler oldu…
Fakat bir daha bu sayının yarısına erişemeyeceğim kesin gibi bir şey çünkü TR bitti sayılır. 14 şehir kaldı. Avrupa başkentleri neredeyse bitti… Neyse yapacak bir şey yok. Seyahat etmeyi çok severim. Tarih sırasına göre, bakalım nerelere gitmişim:
Berlin, Kırşehir, Nevşehir, Dubrovnik, Kotor, Bartın, Karabük, Sakarya, Taraklı, Göynük, Ankara, Kalecik, Kütahya, Uşak, Aydın, Muğla, Isparta, Burdur, Niğde, Karaman, Adana, Tarsus, Osmaniye, Kahramanmaraş, Adıyaman, Kilis, Diyarbakır, Mardin, Midyat, Gaziantep, Şanlıurfa, Batman.
Şimdi her birinden bir, iki cümleyle bahsetmek istiyorum:
Berlin: Dünyanın en önemli üç, beş şehrinden biri.
Kırşehir: Dünyanın en önemli üç, beş şehrinden biri değil. İç Anadolu’nun en “solcu” şehri yani CHP’nin %10’dan fazla oy aldığı tek kasaba.
Nevşehir: Türkiye’nin en sağcı şehirlerinden. Bir daha gidersem ayıplasınlar beni. Nevşehir merkez için bunu diyorum, yoksa Kapadokya’ya her hafta sonu gidebilirim.
Dubrovnik: Melo’yla gerçekleştirdiğimiz ilk yurt dışı deneyimiydi. Dünyanın en güzel şehirlerinden biridir. Old town demek Dubrovnik demektir.
Kotor: Karadağ’da muhteşem bir doğa içerisinde kalan bu hoş şehre günübirlik otobüsle gitmiştik. Denk gelirseniz kaçırmayın. Enerji biriktirin çünkü tepeye çıkmalısınız.
Bartın: Çok yağmurlu bir günde gittik ama güzel bir havada da saatlerce gezilmeyi hak eden bir şehir.
Karabük: Sıfır tarihi eserli şehre hala gidemedim. Kahverengi tabelalı bilmem kimin türbesi orayı sıfır tarihi eserli şehir olmaktan kurtarıyor. Safranbolu’ya her hafta sonu gidebilirim.
Sakarya: Taraklı’ya giderken uğrayıp, Köfteci Mustafa’da köfte yemiştik. Muhteşem doğanın ortasında riyakarlar mekanı. Yaşam tarzı ve oy tercihleri açısından söylüyorum bunu.
Taraklı: Sakarya’nın bu ilçesi, eski Ankara-İstanbul yolu üzerinde yer alan ve birbirlerine çok benzeyen Göynük, Mudurnu, Beypazarı, Ayaş gibi tarihi kasabalardan. TT Net’in reklamlarında görünen “Mümkünlü” kasabası burasıdır.
Göynük: İstanbul’dan günübirlik kültür turu için Taraklı-Göynük çok iyi bir seçenek olacaktır. Taraklı’da bir saat geçirdikten sonra hemen 20 dakika ilerisindeki Göynük’e gidiniz ve en az Safranbolu kadar güzel ve etkileyici bu yerde saatler geçirin. Vaktiniz varsa veya Taraklı’yı pas geçerek Göynük’ün yakınındaki güzel gölleri de ziyaret edebilirsiniz.
Ankara: Ailemi görmek için her sene oraya giderim. Sevmem orayı ama net… Çünkü dünyada otobüsünde muavin olan tek şehir Ankara’dır. Ay çiçek yağına “zeytinyağı” derler. Dünyada hala porno sineması olan tek şehir Ankara’dır. Pardon İzmir’de de vardı…
Kalecik: Tarihte Küçük Mısır olarak bilinen bu yer, Ankara’dan günübirlik yapılacak bir kültür gezisi için fena değil. Tabi bunları yazarken gitmeden önce araştırma yapacağınızı veya benim albümlerime bakacağınızı hesaba katıyorum. Hiçbir yere ön araştırma yapılmadan gidilmez. Çok büyük bir hatadır.
Kütahya: Ege Bölgesi’nde bir Yozgat ama Aizanoi’ye sahip olduğu için çok şanslı.
Uşak: Gitmeye gerek yok.
Aydın: Çok severim Aydın’ı ve Aydın’da büyümüş olanları. Tarihi eser açısından inanılmaz zengin.
Muğla: Muğla’nın ilçelerine gitmiştim ama merkezine ilk defa gittim ve gitmeye gerek yok diyorum.
Isparta: Gitmeye gerek yok. Ana caddede, önce bir bisiklet yolu planlamışlar, sonra vazgeçmişler.
Burdur: Gorki Hayırsever aslında Safyon’un Bardıklı kasabasındandır ama Dürbürde büyümüştür. Gitmeye gerek yok, pardon müzesi çok iyi.
Niğde: Gitmeye gerek yok. Niğde’yi seveyim. Öyle şehir mi olur?
Karaman: Karaman’da sosyalizm var… Yani caddeler çok geniş. Konya’ya hiç benzemeyen bir yer.
Adana: Kültür gezisi için çok iyi. Yani bambaşka bir bölge insanını tanımak istiyorsanız gidebilirsiniz. Kebaplar ve şalgam muhteşem. Ama İstanbul’daki Adana Ocakbaşı’nın onlardan aşağı kalır yanı yok bana göre.
Tarsus: İlçe kültür gezisi için harika. Orada yediğim humus hayatımda yediğim en güzel şeylerden biriydi. Teşekkürler başkanım. Bu arada kültür gezisi yapılabilecek ve benim ilerleyen zamanlarda seyahat planlarım içerisinde yer alan ilçeler şunlardır: Sivrihisar, Beyşehir, Niksar, Vize, Nallıhan, Ahlat, İskenderun, Datça, Kaş, Alanya, Merzifon…
Osmaniye: Gitmeye gerek yok.
Kahramanmaraş: “Gitme Maraş’a, şerefinle yaşa…” Bölgelerle ilgili argo ve ırkçı deyimlerle ilgilenirim. Her deyimle ilgilendiğim gibi… Maraş’a gitmek için sebepler yok değil. Müzedeki fil örneğin. Veya Çürük Evde içtiğim “küçük” yani dünyanın en iyi kelle paça çorbası… Isdırırım.
Adıyaman: Tırt bir şehir merkezi. Çiğ köfteleri çok iyi ama. Bir de Nemrut Dağı Milli Parkı orada yer alıyor. Her hafta sonu Nemrut’a gidebilirim.
Kilis: Gitmeye gerek yok.
Diyarbakır: Rahatlıkla yaşanabilecek bir şehir. Mükemmel. TR ana akım insanı yaşayamaz ama…
Mardin: Ege Akdeniz hariç Anadolu top 1’im Kars’tı. Mardin ve Gaziantep’ten sonra ilerleyen günlerde hazırlayacağım, “Baran Doğan Şehirler Ölçeği”nde bir numaranın hangisi olacağı belli değil.
Midyat: Mardin’in özeti. Vaktiniz azsa gitmeye gerek yok.
Gaziantep: Dedim ya, bir numaraya oturabilir. Üçler Lahmacun’da yediğim şey hayatımda yediğim en güzel şeylerden biriydi.
Şanlıurfa: Kültür turu için harika bir şehir. Göbeklitepe hala aklımda.
Batman: Şehir merkezinde kahverengi tabela olarak “Müze” yazıyor. O da olmasa gidip, görülecek hiçbir şeyi yok. Hasankeyf ise…
Böyle… 2015 yılında başlattığım tüm TR’yi gezme projemde 14 il kaldı. Sonra tekrara ve ayrıntıya kayacağım. Önümüzdeki dönemde bakalım neler olacak? İki hafta sonra gerçekleşecek Mısır seyahatimizle (bu kelimenin yazılışı beni yoruyor) yeni ama fakir bir dönemi açıyoruz… İyi günler.
